بسم الله الرحمن الرحیم

متآسفانه نوشتن در این وبلاگ را با سخن از یک رویداد نامطلوب و آزاردهنده شروع می‏کنم. رویدادی که هر روز وجود دارد و تکرار می‏شود و برخی از اوقات فقط پررنگ‏تر می‏شود.
بار دیگر هویت و شرافت بیش از یک میلیارد مسلمان با اهانت بالاترین مقام بزرگ‏ترین فرقه مسیحی به پیامبر رحمت مورد چالش قرار گرفته است. دیر زمانی نیست که از رویداد کاریکاتورهای دانمارکی می‏گذرد. مسلمانان در سطح دولتی و مدنی اعتراض و احساس منفی خود از سخنان جوزف راتزینگر آلمانی را اعلام کرده اند. احساس من در این مواقع احساس مظلومیت است. احساس کسی که با وی به استهزاء و تحقیر سخن گفته می‌شود تنها به این دلیل که گوینده زور و ثروت دارد و گویا منطق چیزی جز حاصل شمشیر و تزویر نیست.
علی‌رغم ادعاها، دیر زمانی است که کلیسا با ما سر جنگ دارد. آیا جنگ صلیبی بوش، کاریکاتورهای دانمارکی و ادعاهای پاپ بندیکت شانزدهم همگی علائمی از یک واقعیت جاری نیست که مورد کتمان قرار می‌گیرد. مطبوعات سخنان پاپ را در کنار نظرات اعلامی دیگرش شگفت‌انگیز دانسته اند ولی به نظر من این سخنان شگفت انگیز نیست بلکه آن اعلام موضع‌ها و سخنان، ریاکارانه و فریبکارانه است. پاپ می‌خواهد چراغ برافروخته الهی را با دهان خاموش کند و خشونت را به پیامبر رحمت نسبت می‌دهد و خود و فرقه خود را اهل منطق قلمداد می‌کند. اما مقام راتزینگر پیش از تکیه زدن بر جایگاه پاپی؛ یعنی ریاست بخش دکترین ایمان یا همان دادگاه تفتیش عقاید مرا به یاد تاریخ سیاه این دادگاه می‌اندازد که نه تنها لکه ننگ پاک نشدنی بر دامان مسیحیت تحریف شده و داغ دل‌آزاری برای عیسای پاک است بلکه به عنوان چماقی علیه دین رهایی‌بخش و راستین الهی نیز هماره مورد سوء استفاده بوده است. راتزینگر با این سخنان تنها نقاب از چهره خود افکنده است و اعلام کرده است که برای واتیکان چیزی جز تاکتیک‌ها تغییر نکرده است و حقیقتا بخش دکترین ایمان همان دادگاه تفتیش عقاید است که در قرن بیست و یکم جریان دارد.