بسم ا لله الرحمن الرحیم
امام علی علیه السلام فرمود:
إنّما هو عید لمن قَبل الله صیامه و شکر قیامه و کلّ یوم لا نعصی الله فهو عید.
این عید تنها از آن کسانی است که روزه و نمازش از جانب خداوند پذیرفته شده است هر روزی که در آن خداوند را نافرمانی نکنیم، آن روز عید است.
*** **** ***
عید فطر، عید بندگان شایسته خداست.
خدایا ماه رمضان را ماه مهمانی خود قرار دادی.
خدایا روز عید فطر را روز پاداش مهمانانت قرار دادی.
خداوندا آیا ما هم از مهمانانت در این ماه بودیم یا از روزه‌های آن تنها گرسنگی‌ها و تشنگی‌هایش برای ما ماند؟
خداوندا
اگر در این روز بزرگ پاداش و روز پاداش‌های بزرگ بر ما نیز مپسند که از آنانی باشیم که دنیا و آخرت شان را از دست داده‌اند.
گروهی در ماه مهمانیت بندگیت را کردند و امروز پاداش می‌گیرند.
گروهی نیز سر از بندگیت باز زدند و حتی مرارت‌های ظاهری و گرسنگی و تشنگی‌های روزه‌داری را نیز به جان نخریدند و به دنیای شان رسیدند.
خداوندا
مباد که ما از گروه سوم باشیم. مزدوران بی‌مزد!
خدایا به حق شایستگان
اگر نپذیرفته‌ای بپذیر
اگر نبخشیده‌ای، ببخشای
به آبروی نیکان
خدایا
به ما یاد داده‌اند که در این روز تنها به بخشایشت طمع نداشته‌باشیم.
هر آنچه به نیکان دادی به ما نیز عطا فرما
بسم الله الرحمن الرحیم
فصل فرصت‌های طلائی نسیم‌های حیات‌بخش بهاری رو به پایان است. آغاز این ماه نوید بخش و امیدوارکننده است اما پایان آن در انسان دلشوره‌ای پدید می‌آورد. دلشوره از اینکه آیا توانستیم از دریای بی کرانه رحمت، مغفرت و برکت ظرف‌های کوچک خود را پر کنیم؟ آیا توانستیم از این زلال رحمت به رگ و ریشه‌های خشکیده خود جانی دو باره بدمیم. دلشوره از اینکه مبادا این بهار نیز بگذرد و درخت جان ما باز همچنان زمستانی و خشک باقی بماند. دلشوره از اینکه نتوانسته باشیم در غیبت ابلیس نیز به جان رنجور خویش حرکتی داده باشیم و خود را با خیل عظیم کاروان و کاروانیان محمدی (ص) همراه و همسفر کرده باشیم. ترس از اینکه مبادا نفس‌های مسیحایی علی (ع) نیز نتوانسته باشد …
خدایا به تو پناه می‌برم اگر حتی در اسارت شیطان نیز نتوانسته باشم روح رنجور خویش را در پناه قلعه ایمان به تو کشانده باشم. خدایا پناه می‌برم که بهار گذشته باشد و من همچنان محکم و راست‌قامت، خشک و انعطاف‌ناپذیر بر جای خویش ایستاده باشم و درخت جانم باری از دانش نگرفته باشد و شکوفه‌های ایمان و فروتنی بر آن نروییده باشد. خود می‌دانی که اگر چنین باشد، که مبادا، علامت خوبی نیست.
أعوذ بجلال وجهک الکریم، أن ینقضی عنّی شهر رمضان، أو یطلع الفجر من لیلتی هذه، و لک قبَلی تبعة أو ذنب تعذّبنی علیه …
بسم الله الرحمن الرحیم
در آستانه روز جهانی قدس، یکی از جاودانه‌یادگارهای امام خمینی رحمة الله علیه قرار داریم. مسأله دولتی به نام اسرائیل در ادبیات سیاسی- مذهبی امام خمینی با تعبیر گویای غده سرطانی همراه است. کانون رنج و مایه فساد. ایستادگی صادقانه و راستین امام خمینی در رفع این مشکل، یادآور جهاد پیامبران خدا در پیکار با تباهی و تباهی‌گستری است. چنانکه نشانه درستی راه امام نیز هست.
قرآن کریم در عین اینکه این فتنه و فساد فراگیر را پیش‌بینی کرده است، در پس این شب سیه روز سپیدی را نیز نوید داده است که باور به آن تحمل تلخکامی‌ها را برای اهل ایمان آسان و افق‌های آینده را برای آنان روشن می‌سازد و این سخن حضرت لوط را در یادها تجدید می‌کند که «أ لیس الصبح بقریب» (آیا صبح نزدیک نیست؟). این سنّت زیبا و مؤکد الهی است که در قرآن با تأکید و تکرار به آخرین فرستاده اش در روزهای سخت جفای مشرکان یادآور شده است: «إنّ مع العسر یسرا* فإنّ مع العسر یسرا» (حقّا که با دشواری آسانی است، پس حقّا که با دشواری آسانی همراه است).
سرکشی این گمراهان فسادگستر بازگشت مجدد عیسای ناصری را نوید می‌دهد، اما نه به تنهایی که بار دیگر او را به گمان خود بر صلیب بزنند، بلکه همراه مهدی (عج)، بت‌شکنِ تمام. البته در این میان مردان و مدعیان ایمان نیز روزهای آزمون دشواری را فرا روی خویش دارند. دیگر برای گمراهان گریزگاهی نخواهد بود.
قبلا در باب چشم‌انداز قرآنی فتنه گمراهان بنی اسرائیل یادداشتی را تحت عنوان «تصویر قرآن کریم از جهان در آستانه ظهور» در وبلاگ زلال آسمانی نوشته ام که بار دیگر با استفاده از این فرصت به آن ارجاع می‌دهم.
بسم الله الرحمن الرحیم
امشب، شب بیست و یکم ماه رمضان، در برنامه مهر ولایت شبکه اول تلویزیون شخصیت فرهیخته قرآنی، آقای دکتر نقی‌پورفر، نکته جالبی را در باره معرفی اهل بیت علیهم السلام در قرآن مطرح کردند. طبق برداشت ایشان، خداوند در قرآن کریم، اهل بیت را با سه گروه از آیات معرفی نموده است.
ایشان پس از ذکر مقدمه‌ای، به عناوین این سه گروه از آیات اشاره کردند که به نظر من کلیدی برای درک مقام اهل بیت در قرآن است و تلاوت آیات الهی با توجه به این نکته مشتمل برکات فراوانی است. البته شرایط خاص برنامه تلویزیونی و وقفه‌های برنامه و صحبت‌های مجری مانع از آن شد که ایشان بتواند به طور مطلوبی دیدگاه جالب خود را بیان کند. چون احساس کردم نکته کلیدی و قابل استفاده‌ای در بیانات ایشان بود، آن را با بیان خود در این جا تقریر می‌کنم.
مقدمه
در سیر تکاملی هدایت الهی، همگام با سیر تکاملی جامعه انسانی، قرآن کریم به عنوان پیام الهی از طریق آخرین فرستاده خدا برای هدایت انسان‌های معاصر آن حضرت یا بعد از او نازل شده است. قرآن کتابی برای هدایت است نه کتاب داستانسرایی و قصه‌گویی. قصه‌گویی قرآنی هدفدار است و هدف آن هدایت جامعه انسانی معاصر و بعد از عصر پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله است. از این رو داستان‌های قرآنی را با توجه به پیام آن‌ها برای جامعه معاصر نزول قرآن باید مورد مطالعه قرار داد. قرآن با مسلمانان سخن می‌گوید، وقتی که از هارون و موسی سخن می‌گوید باید دید این داستان چه پیامی برای مسلمانان دارد.
سه گروه از آیات در معرفی اهل بیت
خداوند اهل بیت علیهم السلام را به عنوان رهبران الهی جامعه انسانی در سه گروه از آیات معرفی کرده است که دو گروه اخیر درآمدی برای معرفت گروه اول از آیات است:
1. آیاتی که مستقیما اهل بیت علیهم السلام را معرفی می‌کنند. مانند آیه تطهیر، آیه مباهله، آیات سوره کوثر و مانند این آیات
2. آیاتی که اهل بیت علیهم السلام را از طریق معرفی انبیاء و اولیاء الهی در امم پیشین معرفی می‌کنند، انبیاء و اولیائی که حکم شاگردی اهل بیت علیهم السلام را دارند. به تعبیری، این آیات از مقام تنزیل یافته اهل بیت سخن می‌گویند. مثلا وقتی قرآن از موسی و هارون علیهم السلام سخن می‌گوید، این بیان درآمدی است برای درک نسبت پیامبر خدا صلی الله علیه و آله خدا با علی علیه السلام. هنگامی که قرآن از مقامات مریم علیها السلام سخن می‌گوید، این پیام را می‌خواهد برساند که علی‌رغم حجاب معاصرت، حضرت زهرا سلام الله علیها در مقام استادی نسبت به آن حضرت از چه مقام معنوی می‌تواند برخوردار باشد. خداوند با این دسته از آیات زمینه درک مقام اهل بیت علیهم السلام را آماده می‌کند. اگر آصف، وزیر حضرت سلیمان که بخشی از علم کتاب را داشت آن مقام را داشته باشد، مقام علی علیه السلام که علم کل کتاب را داشت چه می‌تواند باشد؟
3. آیاتی که خصوصیات تفصیلی اهل ایمان را بیان می‌کند. «إنّما المؤمنون الذین …».
مطلب را با توضیح بیشتر در زلال آسمانی مطالعه فرمایید.
رابطه علی و سخن رابطه عجیبی است. علی را با سخن می‌شناسند. به گونه‌ای سخن گفته است که به حقّ سخنان او را فراتر از سخن آفریده و فروتر از سخن آفریدگار دانسته اند. سخنوران به مدد مطالعه سخنان او آیین سخنوری فرا گرفته اند. گویا خداوند به علی که خود معجزه‌ای است بارقه‌ای از کاملترین اعجاز خاتم پیامبران را نیز داده است.
رابطه علی و سخن رابطه عجیبی است؛ اما رابطه سخن و علی عجیب‌تر است. آنگاه که موضوع سخن او باشد، سخن شیواتر می‌شود. اگر سخنور باشی، احساس می‌کنی و احساس می‌کنند که رساتر سخن می‌گویی و حتی اگر بهره‌چندانی از این موهبت هم نداشته باشی، وقتی سخن از علی باشد، می‌توانی خوب سخن بگویی. آیا می‌توان گفت:
علی نیز چون عیسی کلمه خدا است؟
سخن از مردی است که می‌گفت: «از من بپرسید پیش از آنکه مرا از دست بدهید که به راه‌های آسمان‌ها آشناترم تا راه‌های زمین». مردی که خود نیز در آسمان‌ها نام‌آشناتر است تا در زمین. زمان که دشمن نام‌ها است، نسبت به او روشی دیگر در پیش گرفته است. هر برگی که از کتاب تاریخ ورق می‌خورد نام او درخشان‌تر و دلنوازتر در صفحه جدید نقش می‌بندد و انسان، خسته از نامردمی‌ها و نامرادی‌ها بیشتر به او احساس نیاز می‌کند. بین او و کتاب خدا چه شباهتی است که مانند آن با گذر زمان نه تنها کهنه نمی‌شود که تازه‌تر می‌شود. چونان خورشید که هرچه بخواهی بیشتر از رسیدن شعاع‌هایش به چشم مانع شوی، خیره‌کننده‌تر جلوه می‌کند. فردا از آن او ست؛
علی،
صدای عدالت انسانی.
ادامه مطلب را در زلال آسمانی ملاحظه فرمایید
بسم الله الرحمن الرحیم
جامعه مطلوب و ایده‌آل قرآنی چگونه جامعه‌ای خواهد بود؟ معرفت و معیشت در آن چه وضعیتی خواهد داشت؟ علّت یا علل نابسامانى‌ها در جوامع کنونی و جوامع گذشته از دیدگاه قرآن چیست و چه بوده است؟ آیا خداوند براى مخلوقاتش ناکامى‌ها و سرگشتگى‌ها را خواسته است یا از سرچشمه‌اى دیگر نشأت مى‌گیرند؟ آیه ۹۶ سوره اعراف در کنار دیگر آیات قرآنى به این پرسش‌ها پاسخ مى‌دهد. توجّه به مفاد این آیه به درک بسیارى از احادیث مربوط به عصر ظهور حضرت مهدى کمک مى‌کند.
زلال آسمانی را با مطلبی در مورد آیه 96 سوره اعراف به روز کرده‌ام
ادامه مطلب را در آن‌جا ملاحظه فرمایید.
بسم الله الرحمن الرحیم
آیه مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاء بِالسَّیِّئَةِ فَلاَ یُجْزَیٰ إِلاَّ مِثْلَهَا وَهُمْ لاَ یُظْلَمُونَ (انعام/ 161)
ترجمه هر کس کار نیکی بیاورد ده برابر آن [پاداش] خواهد داشت و هر کس کار بدی بیاورد جز مانند آن جزا نیابد و بر آنان ستم نرود.
یکی از مظاهر رحمت گسترده خداوند نسبت به بندگانش آن است که در برابر کارهای نیک آن‌ها چندین برابر پاداش می‌دهد؛ اما در برابر کارهای بد شان فقط به اندازه گناه شان مجازات می‌کند. این مطلب از آیات دیگر قرآن نیز استفاده می‌شود.
نکته با توجه به آیه 261 سوره بقره و آیات دیگر، شاید بتوان گفت که پاداش ده برابر، کمترین پاداشی است که خداوند در برابر کارهای نیکو به بندگانش عطا می‌فرماید و سزای همسان در برابر لغزش‌ها بیشترین مجازاتی است که خداوند بندگان خطاکارش را به آن مجازات خواهد کرد. هرچه صفای باطن بنده بیشتر باشد، ثواب بیشتری خواهد برد.
حدیث1 امام زین العابدین علیه السلام فرمود: وای بر کسی که یک‌هایش بر ده‌هایش برتری یابد. (یعنی با وجود ده برابر پاداش برای کار خوب، باز هم بدی‌هایش بر خوبی‌هایش غلبه کند).
حدیث2 امام صادق علیه السلام با اشاره به آیه 261 سوره بقره فرمود: «اگر مؤمن نیکوکاری پیشه کند، خداوند هر کار نیکش را هفتصد برابر خواهد کرد».
کل بازدید :64402
شاهد رسالت [75]
بهشت زمینى قرآن [69]
قرآن و سخنان پاپ [112]
تصویر قرآن کریم از جهان در آستانه ظهور [87]
تأویل کلمه توحید [74]
فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ [73]
[آرشیو(7)]
